سرانجام این رویاها را در عالم حقیقت لمس کردم، بی‌ آن‌که با کسی جز با خود مسابقه دهم. اسب‌ها هرگز با هم مسابقه نمی‌دهند، ما انسان‌ها هستیم که آن‌ها را به مسابقه می‌کشیم. اسب‌ها هنگامی که آزاد و سرمستند به سرعت بادها می‌دوند. زنبورهای عسل نیز از هم پیشی نمی‌گیرند، همگی از گل‌ها کام دل برمی‌گیرند، و در پایان نیز کمتر از شهد گل نمی‌آفرینند. بال‌های یک پرنده با هم رقابت نمی‌کنند که به پروازش درآورند، و پرندگان نیز در یک‌دسته و در زمان پرواز از هم جلو نمی‌زنند، ولی همه آن‌ها به اوج می‌رسند. ما انسان‌ها نیز گله‌وار آفریده نشده‌ایم که با هم مسابقه زندگی دهیم، ما تک‌تک به‌ وجود آمده‌ایم تا زیست کنیم و به اوج‌های لایتناهی برسیم.