آریا کتاب

هانوی،‌ پایتخت ویتنام، 5500 کیلومتر از تهران فاصله دارد. جایی آن سوی جهان، دورتر از تایلند و به دوری چین. شاید فقط فیلیپین را بتوان شرقی‌تر از آن دانست. نام ویتنام برای نسل پیشین ما همراه جنگی‌ست که از آن شنیده‌ایم اما کمتر می‌دانیم چه آغاز و انجامی داشته است. برای نسل ما که خود در جنگ بزرگ شد، نام ویتنام یادآور برنج‌های کوپنی‌ای بود که در شیوه پخت ایرانی به بدترین شکل ممکن تبدیل می‌شد. شاید بچه‌های امروز اسم ویتنام را بیشتر روی مارک برندهای کفش و لباس دیده باشند... به همین دلیل بعید می‌دانم کسی از ما جلوه‌ای از هنر و فرهنگ ویتنام را به خاطر داشته باشد یا چیزی غیر از این‌ها بداند! این که ویتنام را برای سفر انتخاب کردم شاید به خاطر همین رازآلودگی بود. چیزی درباره‌اش نمی‌دانستم و به نظرم سرزمین بکر و جذابی می‌آمد. پس یک روز نشستم پای اینترنت و شرایط گرفتن ویزا، کامنت‌های آدم‌هایی که به ویتنام رفته بودند، شرایط پروازها و غیره را بررسی کردم. مشتاق‌تر شدم. به نظرم باید ویتنام را می‌دیدم و خوانندگان کتاب‌هایم را با آن‌جا آشنا می‌کردم. پس رفتم...