پس از آن‌که درب‌ها به هم کوبیده شد، شیشه‌ها شکست، زنگ‌ها به صدا درآمد و فریادها بلند شد، گفتگوها به سردی گرایید، دیگری دست بالا را در اختیار گرفت، فکری آزار دهنده درباره این که چه کاری را فراموش کرده‌ایم انجام دهیم به سرمان افتاد، و نیز پس از صحبت‌های فراوان، پس از نگاهی در آینه و پس از بسیاری چیزهای دیگر، این ما هستیم که می‌مانیم و خودمان را تا حد مرگ آزار می‌دهیم. چرا مجبور شدم آن حرف‌ها را بزنم؟ چرا دهانم را بسته نگه نداشتم؟ چرا پدر یا مادر بهتری نبودم؟ چرا نظرم را با صدای بلند مطرح نکردم؟ چرا نمی‌روم یک گوشه‌ای بیافتم و بمیرم؟