دن‌بندتو گفت: «مدتیه که دوباره بعد از شام معده‌م ترش می‌کنه و قیمت نوشابۀ گازدار هم سه ‌برابر قبل شده.»
نوشابه‌های گازدار مانند حشره‌کش و تیغ خودکار که روی آن کلمۀ «ایمن» نوشته شده بود از شهر می‌آمدند.
خواهرش گفت: «کدوم ایمنی؟ حالا که ریشت رو با همین تیغ‌ها اصلاح می‌کنی، صورتت به‌مراتب بدتر از تیغ‌های قدیمی خراشیده می‌شن.»
دن بندتو گفت: «ایمنی همیشه نسبیه. این به اصطلاح ’ادارۀ ایمنی عام‘ اگه اسم خودش رو ’ادارۀ عموم‌هراسی‘ می‌ذاشت بهتر بود. حالا که خوب فکر می‌کنم می‌بینم شاگردهای قدیمی‌م شراب رو ترجیح می‌دن. از همه‌چیز گذشته، اونها که دیگه بچه نیستن.»
درحقیقت، مردان جوانی که دن بندتو منتظرشان بود غایتا کالج را پس از جنگ جهانی اول تمام کرده بودند و حالا کمی بیش از سی سال سن داشتند. مارتا ماشین پارچه‌بافی را رها کرد و برای جوانانی که منتظرشان بودند از آشپزخانه کمی تنقلات آورد و آنها را روی میز سنگی که در باغچه بین بوته‌های گوجه‌فرنگی و مریم‌گلی قرار داشت گذاشت. شاید انجام این کار براساسِ رسمی که انگار باعث می‌شد مهمانان عجله کنند صورت گرفته بود.
مارتا گفت: «حداقل نونزی که حتما می‌آد. اون دیگه از اومدن سر باز نمی‌زنه.»