ایرانی‌تر به فوریت و ضرورت نوشته شد. می‌خواستم در برگیرنده‌ی زندگی باشد نه بیماری و چیزهایی از این‌دست، اما از آن جا که مدت مدیدی درگیر عارضه‌های همسرم، ژان کلود کری‌یر، بوده‌ام و از محتویات این اوراق جز خاطره‌ای برایم نمانده، به خود گفتم باید نوشت باید زود نوشت، باید از «نشاط نو» گفت باید «رگ جان را از نشاط» انباشت. سال پیش ملک گرسنه را به همین منظور نوشتم به فارسی و فرانسه و دلهره‌ی آزمایشگاه و تأخیر آمبولانس و خستگی پرستاران را با ‌هایی از مقالات شمس تبریزی مغلوب کردم «ما آن‌ایم که زندان را بر خود بوستان گردانیم.»